Peki Aşk Bir Hastalık...

Aşağıda verdiğim ve yeni başladığım Sam Harris'in kitabından okuduğum kadarıyla bir çıkarım yapmak istiyorum. Ana fikir şu; eğer toplumsal olarak bir kişilik ya da akıl bozukluğunu çoğunluk olarak gösteriyorsak bunu toplumsal bir uzlaşma ile yok sayıyoruz. Bizim bugün yok saydığımız bazı şeyler yarın öbürgün çocuklarımız tarafından belki bir akıl hastalığı ya da bozukluk olarak kabul edilecek. Tabiki onun örneği "din", bana düşündürdüğü ise "aşk".

Bir insanın aşkından zevk alabildiğiniz iki zaman var. Bunlardan ilki sizin de o sevgiye karşılık verdiğiniz zaman duyduğunuz huzur ve mutluluk. Diğeri ise o size sevgisini sunarken sizin yüz çevirdiğiniz ve onun da dizleri üzerinde ağlayarak ve sürünerek size geldiği zaman aldığınız zevk. Peki aşk bir hastalık, ama ikinci durumda aldığınız zevkin ilkinden daha kuvvetli ve tatlı olması da ekstra bir hastalık değil mi? Peki ya ben birine sevgimi sunarken onun bana yüz çevirmesi ile duyduğum o garip huzur. Hani kaybetmiş olmanın ve bir süre için haklı olarak acı çekecek bir kişi olmanın verdiği dayanılmaz vazgeçme ve hafiflik duygusu.

Ben en iyisi bu konuda da bir kitap bulayım...